Ο Frédéric Roscop, 49 ετών σήμερα, πέρασε μια δύσκολη παιδική και εφηβική ηλικία και έναν διαγνωστικό μαραθώνιο μέχρι να διαπιστωθεί ότι πάσχει από τη νόσο Lyme. Παρότι μολύνθηκε όταν ήταν μόλις 5 ετών, η διάγνωση έγινε μόνο στα μέσα της τρίτης δεκαετίας της ζωής του και μάλιστα τυχαία με αφορμή μια άλλη διάγνωση της νόσου.
«Ως παιδί, μεγάλωσα στη γαλλική ύπαιθρο στη Δορδόνη. Από περίπου πέντε ετών, βοηθούσα τους ντόπιους αγρότες μαζεύοντας αυγά και βοσκώντας τις αγελάδες στα χωράφια. Ήμουν επίσης φυσικά περίεργος και περιπετειώδης και πήγαινα εξερευνώντας μέσα στους θάμνους» θυμάται, εξιστορώντας τη ζωή του στον Indepedant.
Τότε ήταν που τον τσίμπησε ένα τσιμπούρι: «Συχνά κατέληγα καλυμμένος με τσιμπούρια και μια ηλικιωμένη κυρία στο αγρόκτημα με έβαζε σε μια σιδερένια μπανιέρα και τα απομάκρυνε με μια βούρτσα. Αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος για να τα αφαιρέσεις. Συχνά χορηγείται αγωγή με αντιβιοτικά» αναφέρει.
Τα πρώτα συμπτώματα
Τα σημάδια στο σώμα του ήταν επίσης ορατά – και μάλιστα με ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νόσου, μια δερματική βλάβη γνωστή ως ερύθημα μεταναστεύον (Erythema migrans). Όμως, λόγω της έλλειψης ενημέρωσης πριν από χρόνια, κανείς δεν ανέφερε ποτέ τη νόσο Lyme: «Η μαμά μου ήταν πάντα τρομοκρατημένη και με πήγαινε στο γιατρό, ο οποίος πίστευε ότι ήταν αλλεργική αντίδραση σε τσίμπημα και μου συνταγογραφούσε αντιισταμινικό» ανακαλεί.
Τα υπόλοιπα ήπια συμπτώματα της νόσου εμφανίστηκαν εξίσου με τον καιρό: «Είχα καθυστερημένη εφηβεία επειδή το σώμα μου δεν λειτουργούσε σωστά, αύξηση βάρους λόγω παραγόντων που είναι γνωστό ότι προκαλούνται από τη νόσο Lyme, όπως γαστρεντερικά προβλήματα και ορμονικές ανισορροπίες, και είχα έντονη επιθυμία για ζάχαρη επειδή το σώμα μου ήταν σε κατάσταση στρες» διευκρινίζει.
Η κόπωση ήταν επίσης ένα χαρακτηριστικό που είχε ως παιδί, μαζί με την υπερένταση, που τότε ερμηνεύτηκε ως ΔΕΠΥ: «Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Στην ηλικία των 8 ετών, ήδη επισκεπτόμουν έναν ψυχοθεραπευτή, ο οποίος μου συνέστησε περισσότερη άσκηση για να με εξουθενώσει. Ήταν οδυνηρό γιατί ήξερα ότι δυσκολευόμουν, αλλά δεν ήξερα γιατί. Αποτύγχανα στο σχολείο – ο οργανισμός μου υπολειτουργούσε και δεν μπορούσα να μελετήσω σωστά. Μου έλειπε η αυτοπεποίθηση» εξομολογείται.
Τα συμπτώματα σοβάρεψαν στην εφηβεία
Οι μεγαλύτερες προκλήσεις ξεκίνησαν στην εφηβεία, στα 16 του: «Μετά από μια επέμβαση για σπασμένη μύτη, η κατάσταση επιδεινώθηκε, ενδεχομένως από την γενική αναισθησία».
Δεν σταμάτησαν, όμως, εκεί: «Είχα δεκαετίες χρόνιων συμπτωμάτων, όπως υπερβολικό άγχος, πόνους στους μύς και στις αρθρώσεις, γνωστική δυσλειτουργία, κόπωση, συναισθηματική δυσλειτουργία, ομίχλη εγκεφάλου, τριχόπτωση, εντερικά προβλήματα και καρδιακές λοιμώξεις από μια πάθηση γνωστή ως καρδίτιδα Lyme, καθώς και στυτική δυσλειτουργία».
Οι λανθασμένες διαγνώσεις
Αυτά τα συμπτώματα έγιναν στην ουσία ένα με την καθημερινότητά του, αφού υπέφερε για περισσότερα από 20 χρόνια από συμπτώματα που καμία συμβατική θεραπεία δεν μπορούσε να επιλύσει: «Ένιωθα μόνος και εγκαταλελειμμένος από όλους. Το πρόβλημα με το να έχεις την ασθένεια σε τόσο νεαρή ηλικία είναι ότι δεν ήξερα τίποτα διαφορετικό».
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, είχε την πρώτη κρίση πανικού σε ηλικία 27 ετών: «Εκείνη την εποχή ήμουν οστεοπαθητικός και δούλευα στο Λονδίνο. Δεν ήξερα τι συνέβαινε, αλλά ό,τι και να ήταν, κατέστρεφε τη ζωή μου. Πήγα να δω γιατρούς που με διέγνωσαν λανθασμένα και μου είπαν ότι έπασχα από κατάθλιψη και υποχονδρίαση. Τίποτα από όλα αυτά δεν μου φαινόταν αληθινό και αρνήθηκα να δεχτώ αυτές τις διαγνώσεις».
Έτσι στράφηκε σε άλλες λύσεις, που όμως δεν προσέφεραν ανακούφιση: «Δοκίμασα θεραπεία με αλάτι, ομοιοπαθητική, κινέζικα βότανα, αγιουρβεδική ιατρική, συμπληρώματα, βότανα, βιοσυντονισμό, θεραπεία και σάουνες. Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα – και κανείς δεν ήταν σε θέση να κάνει σωστή διάγνωση. Ξόδεψα πάρα πολλά χρήματα προσπαθώντας να βρω τη λύση» παραδέχεται.
Το περιστατικό που έριξε φως
Πέντε χρόνια αργότερα, όταν ήταν 35 ετών, μια ασθενής του τον κάλεσε για ένα επείγον ραντεβού για τον γιο της. Είχαν μόλις προσγειωθεί από τη Γερμανία και δεν αισθανόταν καλά. «Καθώς ξάπλωνε στο ιατρικό κρεβάτι, υποψιάστηκα ότι είχε όλα τα συμπτώματα της μηνιγγίτιδας. Είπα στη μαμά: “Πήγαινέ τον στο τμήμα επειγόντων περιστατικών”. Ο μικρός, όμως, δεν είχε μηνιγγίτιδα – είχε τη νόσο Lyme, η οποία προκάλεσε εγκεφαλίτιδα, φλεγμονή του εγκεφάλου, δυσκαμψία στον αυχένα και ευαισθησία στο φως» λέει.
Ήταν μια στιγμή επιφοίτησης: «Αυτό είναι που έχω», συνειδητοποίησα.
Η πορεία προς τη θεραπεία
Ούτε όμως και σε αυτή την καθοριστική στιγμή βρήκε την υποστήριξη των γιατρών. Ο παθολόγος του δεν τον πήρε στα σοβαρά, γιατί πριν από 25 χρόνια ακόμα ήταν λίγα γνωστά για τη νόσο. «Έτσι, έκανα μια ιδιωτική εξέταση αίματος για τη νόσο Lyme, η οποία στάλθηκε στη Γερμανία. Μερικές εβδομάδες αργότερα, επιβεβαιώθηκε ότι είχα νόσο Lyme μαζί με επτά ακόμη συλλοιμώξεις» λέει.
Οι πρώτες θεραπείες με αντιβιοτικά ήταν έντονες και προκάλεσαν σοβαρά συμπτώματα, λόγω της βλάβης του ήπατος από τη νόσο. Τελικά, χρειάστηκε ενδοφλέβια αντιβιοτικά, δαπανώντας χιλιάδες λίρες, με αποτέλεσμα η θεραπεία να διαρκέσει χρόνια. «Μου είπαν ότι μπορεί να χρειαστούν χρόνια θεραπείας. Ένιωθα τόσο απελπισμένος: ήμουν 38 ετών και πίστευα ότι δεν θα γίνω ποτέ καλά».
Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας και απογοήτευσης, αποφάσισε να δράσει ως επαγγελματίας και ασθενής ταυτόχρονα. Δοκίμασε διάφορες θεραπείες σε όλο τον κόσμο, από δυτική ιατρική μέχρι κινέζικη ιατρική, Αγιουρβέδα και ενεργειακές μεθόδους. Από αυτή τη διαδικασία δημιούργησε ένα συμπλήρωμα για την επαναφορά της ισορροπίας και του ανοσοποιητικού, που συνδυάζεται με εναλλακτικές θεραπείες για την αντιμετώπιση κόπωσης, νευρολογικών προβλημάτων και χρόνιων παθήσεων. Μάλιστα, βοηθά και άλλους να ξεπεράσουν την επίμονη κόπωση, τα νευρολογικά προβλήματα και τη δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος που συνδέονται με τη νόσο του Lyme και άλλες χρόνιες παθήσεις.
«Όταν άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα, αναρωτήθηκα: ήταν απλώς στο μυαλό μου; Μήπως το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια με το σώμα μου; Σήμερα, είμαι χωρίς συμπτώματα εδώ και επτά χρόνια. Αλλά το πιο δύσκολο μέρος; Η νόσος Lyme γίνεται μέρος του εαυτού σου. Έπρεπε να μάθω ξανά πώς να ζω χωρίς αυτήν για να της πω αντίο» καταλήγει.
Διαβάστε επίσης
Νόσος Lyme: Πόσο πιθανό είναι να μολυνθούμε από τα τσιμπούρια – Μέτρα πρόληψης
Νόσος Lyme: Πάνω από το 14% του παγκόσμιου πληθυσμού την έχει ή την είχε
