Η τραγική είδηση του θανάσιμου τραυματισμού μιας 7χρονης από σπάσιμο τζαμαρίας στάθηκε αφορμή για τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου, Πτέραρχο ε.α. και Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΕΟΔΥ, να μοιραστεί μια προσωπική, συγκλονιστική εμπειρία από τα χρόνια της υπηρεσίας του σε απομακρυσμένη αεροπορική μονάδα.
Ο λοιμωξιολόγος, όπως αναφέρει στην ανάρτηση του στο Facebook, με αφορμή το συγκεκριμένο θλιβερό περιστατικό, θυμήθηκε μια ανάμνηση που δεν έσβησε ποτέ, αλλά ξαναφούντωσε με αφορμή τον άδικο χαμό ενός παιδιού. Σε ένα λιτό ιατρείο, και με το πλησιέστερο νοσοκομείο να απέχει πάνω από 90 λεπτά, ο γιατρός βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν εφιάλτη: ένα παιδί, περίπου 9-10 ετών, είχε πέσει πάνω σε τζαμαρία, με ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί να του έχει ανοίξει βαθιά πληγή στον λαιμό. Το αγόρι αιμορραγούσε ακατάσχετα και το πρόσωπό του ήταν ήδη χλωμό.
Ο γιατρός, χωρίς να έχει πολυτέλεια χρόνου ή πλήρη εξοπλισμό, πραγματοποίησε άμεσα καθαρισμό της πληγής, προσωρινή συρραφή και προσπάθησε να σταματήσει την αιμορραγία. Με γάζες να μουσκεύουν και τον σφυγμό του παιδιού να εξασθενεί, ξεκίνησε η διακομιδή προς το νοσοκομείο. Τότε ήταν που ξεκίνησε η δεύτερη μάχη, μετά τη μάχη με το χρόνο: η μάχη με τους οδηγούς των αυτοκινήτων.
Όπως ανακαλεί μέσω της ανάρτησης, παρά τις σειρήνες και τα αναμμένα φώτα του ασθενοφόρου, αρκετοί οδηγοί αρνούνταν να κάνουν στην άκρη: «Ήθελα να ουρλιάξω — όχι μόνο από θυμό, αλλά από απόγνωση: “Είναι ένα παιδί εδώ μέσα! Αν ήταν το δικό σας; Θα αργούσατε να κάνετε λίγο δεξιά;” Φτάσαμε τελικά. Ζωντανοί. Τον πήραν στο χειρουργείο, και εγώ έμεινα να περιμένω με τα χέρια ματωμένα να τρέμουν. Όταν έμαθα ότι το παιδί τα κατάφερε, ένιωσα σαν να βγήκα από τον πυθμένα της θάλασσας και ξαφνικά ανέπνευσα ξανά. Ήταν μια νίκη ζωής που με συνόδευσε για χρόνια» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση:
«”Η τζαμαρία” — μια ανάμνηση με αφορμή μια σύγχρονη τραγωδία
Πριν λίγες μέρες, διάβασα στις ειδήσεις για ένα παιδί που τραυματίστηκε σοβαρά και δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Ένα ατύχημα — από εκείνα που μπορεί να συμβούν ανά πάσα στιγμή και που όμως κάποια απ’ αυτά γράφουν τραγικό τέλος.
Η είδηση με χτύπησε σαν κύμα. Όχι μόνο γιατί χάθηκε ένα παιδί, αλλά γιατί μου ξύπνησε μια δική μου, σχεδόν ξεχασμένη — και τότε οριακή — εμπειρία.
Ήμουν γιατρός σε μια απομακρυσμένη αεροπορική μονάδα, σε ένα ιατρείο λιτό, με περιορισμένα μέσα. Το κοντινότερο νοσοκομείο απείχε πάνω από ενενήντα λεπτά.
Ένα μεσημέρι, δύο στρατιώτες έτρεξαν προς το ιατρείο κρατώντας ένα μικρό αγόρι, 9-10 χρονών. Είχε πέσει πάνω σε μια τζαμαρία και ένα κομμάτι γυαλί του είχε ανοίξει βαθιά πληγή στον λαιμό πέρα ως πέρα. Αιμορραγούσε έντονα. Το πρόσωπό του ήταν σχεδόν διάφανο.
Έδρασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Καθάρισμα από τα κομμάτια γυαλιού, προσωρινή συρραφή, πίεση στην πληγή. Με την αιμορραγία να μην σταματάει και τις γάζες να μουσκεύουν γρήγορα.
Φώναξα τον οδηγό να ετοιμάσει το ασθενοφόρο για διακομιδή.
Μέσα στο όχημα, κρατούσα το παιδί, του μιλούσα, προσπαθούσα να τον κρατήσω σε εγρήγορση. Ο σφυγμός του όλο και πιο αδύναμος. Η αγωνία μου ήταν απερίγραπτη — κάθε λεπτό μετρούσε.
Κι όμως, μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με κάτι που με πλήγωσε όσο και με εξόργισε:
την απάθεια στον δρόμο.
Κάποιοι οδηγοί, παρότι έβλεπαν το ασθενοφόρο με τα φώτα και άκουγαν τη σειρήνα, δεν έκαναν στην άκρη. Δεν μας άνοιγαν δρόμο. Σαν να επρόκειτο για ένα κοινό επιβατηγό αυτοκίνητο που πρέπει να περιμένει στην σειρά. Σαν να μην παιζόταν η ζωή ενός παιδιού εκείνη τη στιγμή.
Ήθελα να ουρλιάξω — όχι μόνο από θυμό, αλλά από απόγνωση:
«Είναι ένα παιδί εδώ μέσα! Αν ήταν το δικό σας; Θα αργούσατε να κάνετε λίγο δεξιά;»
Φτάσαμε τελικά. Ζωντανοί. Τον πήραν στο χειρουργείο, και εγώ έμεινα να περιμένω με τα χέρια ματωμένα να τρέμουν.
Όταν έμαθα ότι το παιδί τα κατάφερε, ένιωσα σαν να βγήκα από τον πυθμένα της θάλασσας και ξαφνικά ανέπνευσα ξανά.
Ήταν μια νίκη ζωής που με συνόδευσε για χρόνια.
Όμως τώρα, μπροστά στο άδικο χαμό ενός άλλου παιδιού, νιώθω ξανά το βάρος και την αγωνία εκείνης της διαδρομής.
Και θέλω να πω κάτι — όχι ως γιατρός, αλλά ως άνθρωπος:
Όταν βλέπετε ασθενοφόρο στον δρόμο, μην το αγνοείτε.
Δώστε του προτεραιότητα. Κάποιος εκεί μέσα ίσως παλεύει για τη ζωή του.
Και εσείς, με μια μικρή σας κίνηση, μπορεί να κάνετε τη μεγάλη διαφορά.
Η ευαισθησία στον δρόμο δεν είναι ευγένεια. Είναι καθήκον. Είναι ανθρωπιά.»
Διαβάστε επίσης
Οδήγηση: Οι παράγοντες που δεκαπλασιάζουν τον κίνδυνο τροχαίου – Η ευάλωτη ομάδα
Πτώσεις: Ποιοι έχουν διπλάσιες πιθανότητες τραυματισμού στις σκάλες
Ατυχήματα: Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η βόλτα με το σκύλο για τους 65αρηδες
