*Γράφει ο κ. Αντώνης Παπάζογλου
Ο Αντώνης Παπάζογλου
Αρχικά είναι απαραίτητο να διαχωρίσουμε το HIV από το AIDS. Δεν είμαστε πια ασθενείς με AIDS, είμαστε άνθρωποι που ζούμε με HIV, μία χρόνια κατάσταση, στην οποία ο οροθετικός δε νοσεί, αλλά παρακολουθείται. Επομένως, κάποιος που έχει HIV δεν έχει απαραίτητα AIDS, εφόσον έχει διαγνωστεί και παίρνει τη φαρμακευτική του αγωγή σωστά. Από AIDS πέθαιναν οι οροθετικοί όταν δεν υπήρχαν φάρμακα ή αργότερα, όταν δεν υπήρχαν καλά φάρμακα και η HIV λοίμωξη οδηγούσε σε AIDS. Από το 1996 και μετά, με τη δημιουργία των σύγχρονων αντιρετροϊκών φαρμάκων, η διάγνωση με HIV έπαψε να είναι μία θανατική καταδίκη και οι οροθετικοί πλέον δεν πεθαίνουν από AIDS. Όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια, τόσο τα νέα αυτά φάρμακα έγιναν καλύτερα, πιο αποτελεσματικά στην καταστολή του ιού HIV και λιγότερο τοξικά. Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι ένας οροθετικός έχει πολύ καλή ποιότητα ζωής κι ένα προσδόκιμο ζωής που προσεγγίζει αυτό του υπόλοιπου πληθυσμού.
Δυσκολίες και προκλήσεις
Για τους περισσότερους οροθετικούς, η μεγαλύτερη πρόκληση και αγωνία είναι το αν και πώς θα το ανακοινώσουν στους δικούς τους ανθρώπους. Εξαιτίας του τρομακτικού παρελθόντος του AIDS και καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τις εξελίξεις σχετικά με τον HIV, ο οροθετικός διστάζει να το πει στους φίλους, στην οικογένεια ή στον σύντροφο γιατί φοβάται το πώς θα αντιδράσουν. Κάποιοι οροθετικοί θα τολμήσουν να το πουν, αλλά για τους περισσότερους ο φόβος υπερισχύει. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται μια απόσταση από τους ανθρώπους γύρω τους, που οδηγεί στην απομόνωση και, τελικά, στην κατάθλιψη.
Προσωπικά, έχω υπάρξει τυχερός, καθώς στα 15 χρόνια από τότε που διαγνώστηκα, δεν είχα καμία κακή αντιμετώπιση από γιατρό ή ιατρικό προσωπικό. Τα πρώτα χρόνια, όμως, δεν το έλεγα πάντα, ο φόβος για την ανακοίνωση του HIV υπήρχε. Στη δουλειά δεν είχα ποτέ πρόβλημα, αλλά βέβαια δεν έλεγα στους εργοδότες μου ότι είμαι οροθετικός. Υπάρχουν αρκετές ιστορίες οροθετικών που απολύθηκαν από τη δουλειά τους γιατί ανακοίνωσαν ότι έχουν HIV.
Σε κοινωνικό επίπεδο, οι φίλοι μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα, όπως και κάποιοι συγγενείς. Υπήρξαν όμως και συγγενείς από το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον που επέλεξαν να απομακρυνθούν. Η απόρριψη αυτή ενισχύει το βίωμα του στίγματος που κουβαλάει ο οροθετικός μέσα του και υπονομεύει την ψυχική του υγεία.
Ο μακρύς δρόμος της ενημέρωσης
Τα τελευταία δέκα χρόνια, από τότε που αποδείχθηκε ότι η αγωγή καθιστά τη μετάδοση του HIV αδύνατη ακόμα και με απροφύλακτη σεξουαλική επαφή, υπάρχει μια σαφής αλλαγή στον τρόπο που η κοινωνία και η Πολιτεία βλέπουν τον οροθετικό. Από τον επικίνδυνο και τρομακτικό άρρωστο στον ακίνδυνο φορέα που μπορεί να ζήσει ισότιμα μια κανονική ζωή. Θα υπάρχουν πάντα οι φοβικές συμπεριφορές, αλλά το ρεύμα αλλάζει με τον καιρό. Ανάλογη είναι και η στάση της Πολιτείας, η οποία πριν από δέκα χρόνια μάς άκουγε μόνο την Παγκόσμια Ημέρα AIDS και μετά χανόταν, ενώ τώρα συμπράττει με τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος στην υλοποίηση δράσεων για την ενημέρωση και για την πρόληψη.
Σήμερα υπάρχει βελτίωση στην ενημέρωση για τον HIV, περισσότεροι οροθετικοί μιλούν ανοιχτά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βοηθούν στη διάδοση της σωστής πληροφόρησης. Αλλά για ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού, που αφελώς ακόμα θεωρεί ότι ο HIV δεν τον αφορά, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο.
* To θέμα δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νο14 του ygeiamou που κυκλοφόρησε με το ΘΕΜΑ στις 2/11.
Διαβάστε επίσης
Η PrEP ήρθε στην Ελλάδα και έφερε ελπίδα για ένα μέλλον χωρίς HIV – Τι προσφέρει και ποιους αφορά
Λοίμωξη HIV-AIDS: Λιγότερα τα νέα περιστατικά, αλλά περισσότερα όσα καθυστερούν να διαγνωστούν
HIV: Ένας στους πέντε που ζει με τον ιό δεν το γνωρίζει και δεν λαμβάνει θεραπεία
