Πόσο πρόθυμοι θα ήσασταν να σπάσετε τα πόδια σας, να τεντώσετε τα οστά σας χιλιοστό προς χιλιοστό και στη συνέχεια να περάσετε μήνες αναρρώνοντας -όλα αυτά για να ψηλώσετε μόλις μερικά εκατοστά; Αυτή είναι η επίπονη υπόσχεση της χειρουργικής επέμβασης επιμήκυνσης των άκρων.
Μια διαδικασία που κάποτε προοριζόταν για τη διόρθωση σοβαρών ορθοπεδικών προβλημάτων, έχει πλέον γίνει μια τάση στην αισθητική χειρουργική. Αν και μπορεί να ακούγεται σαν μια γρήγορη λύση για όσους επιθυμούν να γίνουν ψηλότεροι, η διαδικασία είναι κάθε άλλο παρά απλή. Τα οστά, οι μύες, τα νεύρα και οι αρθρώσεις πληρώνουν βαρύ τίμημα – και οι κίνδυνοι συχνά υπερτερούν των πλεονεκτημάτων.
Η Δρ. Michelle Spear, Καθηγήτρια Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ με άρθρο της στο The Conversation παρουσιάζει αυτούς τους κινδύνους απαντώντας τελικά στο αν αξίζει η ταλαιπωρία. Όπως αναφέρει, αν και ο αριθμός των ατόμων που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση αισθητικής επιμήκυνσης άκρων κάθε χρόνο παραμένει σχετικά μικρός, η διαδικασία γίνεται όλο και πιο δημοφιλής. Ειδικευμένες κλινικές στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Ινδία και τη Νότια Κορέα αναφέρουν αυξανόμενη ζήτηση, με το κόστος των επεμβάσεων να ανέρχεται σε δεκάδες χιλιάδες λίρες.
Οι εκθέσεις δείχνουν ότι σε ορισμένες ιδιωτικές κλινικές, οι αισθητικές επεμβάσεις επιμήκυνσης άκρων υπερτερούν πλέον των ιατρικά απαραίτητων. Αυτό αντανακλά μια πολιτισμική αλλαγή, όπου οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να υποβληθούν σε μια απαιτητική, υψηλού κινδύνου ιατρική επέμβαση για να ανταποκριθούν στα κοινωνικά ιδανικά σχετικά με το ύψος.
Πώς γίνεται η επέμβαση;
Μέσα στο χειρουργείο, οι χειρουργοί ξεκινούν την επέμβαση κόβοντας ένα οστό -συνήθως το μηριαίο ή της κνήμης. Για να διασφαλίσουν ότι το υπάρχον οστό παραμένει υγιές και ότι μπορεί να αναπτυχθεί νέο οστό, οι χειρουργοί φροντίζουν να αφήσουν ανέπαφη την αιμάτωση και το περιόστεο, το μαλακό ιστό που καλύπτει το οστό.
Παραδοσιακά, τα κομμένα τμήματα των οστών συνδέονταν στη συνέχεια με ένα ογκώδες εξωτερικό πλαίσιο, το οποίο ρυθμιζόταν καθημερινά για να τραβάει τα δύο άκρα μακριά το ένα από το άλλο. Πρόσφατα, όμως, σε ορισμένες επεμβάσεις έχουν υιοθετηθεί τηλεσκοπικές ράβδοι που τοποθετούνται μέσα στο ίδιο το οστό.
Αυτές οι συσκευές μπορούν να επιμηκυνθούν σταδιακά χρησιμοποιώντας μαγνητικούς ελέγχους εκτός σώματος, απαλλάσσοντας τους ασθενείς από το στίγμα ενός εξωτερικού πλαισίου και μειώνοντας τον κίνδυνο μόλυνσης. Ωστόσο, δεν είναι κατάλληλες για όλους τους ασθενείς, ειδικά για τα παιδιά, και είναι σημαντικά πιο ακριβές από τα εξωτερικά συστήματα.
Ανεξάρτητα από το αν η συσκευή βρίσκεται έξω ή μέσα στο οστό, η διαδικασία είναι η ίδια. Μετά από μια σύντομη περίοδο επούλωσης, η συσκευή ρυθμίζεται ώστε να διαχωρίζει τα κομμένα άκρα αργά και σταδιακά, συνήθως κατά περίπου ένα χιλιοστό ανά ημέρα. Αυτός ο αργός διαχωρισμός ενθαρρύνει το σώμα να γεμίσει το κενό με νέο οστό, μια διαδικασία που ονομάζεται οστεογένεση. Παράλληλα, οι μύες, οι τένοντες, τα αιμοφόρα αγγεία, το δέρμα και τα νεύρα τεντώνονται για να προσαρμοστούν στην αλλαγή.
Σε διάστημα εβδομάδων ή και μηνών, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του ύψους κατά 5 έως 8 εκατοστά από μία μόνο επέμβαση – το όριο που οι περισσότεροι χειρουργοί θεωρούν ασφαλές. Ορισμένοι ασθενείς υποβάλλονται σε επεμβάσεις τόσο στο μηριαίο οστό όσο και στην κνήμη, με στόχο να κερδίσουν συνολικά έως και 12–15 εκατοστά. Ωστόσο, τα ποσοστά επιπλοκών αυξάνονται απότομα με κάθε εκατοστό επιπλέον αύξησης. Οι επιπλοκές περιλαμβάνουν δυσκαμψία των αρθρώσεων, ερεθισμό των νεύρων, καθυστερημένη επούλωση των οστών, λοίμωξη και χρόνιο πόνο.
Το επώδυνο «μετά» για το ασθενή
Η βασική δυσκολία της επέμβασης επιμήκυνσης άκρων είναι ότι το οστό πρέπει συνεχώς να επουλώνεται ενώ «τραβιέται» και απομακρύνεται. Στις κανονικές κακώσεις, το οστό σταθεροποιείται με έναν μαλακό χόνδρο και στη συνέχεια αναδομείται. Στην επιμήκυνση όμως, η διαδικασία αποκατάστασης οδηγεί σε εύθραυστο νέο οστό που καθυστερεί να σκληρύνει.
Η εμπειρία είναι εξαιρετικά επώδυνη, με ανάγκη για ισχυρά παυσίπονα και φυσικοθεραπεία. Ακόμη και με επιτυχία, μπορεί να μείνουν η αδυναμία, η δυσκολία στο βάδισμα ή ο χρόνιος πόνος. Η αποκατάσταση διαρκεί μήνες ή και πάνω από έναν χρόνο, με περιορισμένη κινητικότητα, ψυχολογική πίεση και συχνά απογοήτευση όταν το αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες.
Μύες, τένοντες και κυρίως τα νεύρα δοκιμάζονται έντονα, καθώς δεν μπορούν να επιμηκυνθούν ή να επουλωθούν εύκολα. Αυτό οδηγεί σε μούδιασμα, κάψιμο ή και μόνιμη βλάβη. Οι αρθρώσεις επίσης κινδυνεύουν από δυσκαμψία ή αρθρίτιδα. Τέλος, και το ψυχικό αποτύπωμα είναι εμφανές, με ορισμένους ασθενείς να αναφέρουν κατάθλιψη ή μεταμέλεια, ιδίως εάν η μικρή αύξηση του ύψους δεν προσφέρει την αναμενόμενη βελτίωση στην αυτοπεποίθησή τους.
Συμπέρασμα
Η αισθητική επιμήκυνση ποδιών αντανακλά την τάση για όλο και πιο επεμβατικές αισθητικές πράξεις. Θεωρητικά, οποιοσδήποτε μπορεί να κερδίσει λίγα εκατοστά. Στην πράξη όμως αυτό σημαίνει μήνες πόνου, κόπωσης και σοβαρούς κινδύνους – κάτι που για ιατρικούς λόγους μπορεί να είναι λυτρωτικό, αλλά για καθαρά αισθητικούς σκοπούς παραμένει αμφίβολο αν αξίζει.
Διαβάστε επίσης:
Kαρκίνος Παχέος Εντέρου: Το ζηλευτό χαρακτηριστικό που «γυρίζει μπούμερανγκ» και αυξάνει τον κίνδυνο
