Οι σχέσεις μεταξύ γονέων και ενήλικων παιδιών δεν είναι πάντα απλές. Αν και η γονεϊκή αγάπη θεωρείται αυτονόητη και άνευ όρων, στην πράξη πολλές οικογένειες έρχονται αντιμέτωπες με δυσκολίες, συναισθηματικές αποστάσεις και, σε ορισμένες περιπτώσεις, πλήρη αποκοπή. Το φαινόμενο όπου ενήλικα παιδιά επιλέγουν να απομακρυνθούν -ψυχικά ή και πρακτικά -από τους γονείς τους, παρατηρείται ολοένα και συχνότερα.
Δεν πρόκειται απαραίτητα για μια κίνηση θυμού ή απόρριψης αλλά συχνά για μια προσπάθεια προστασίας, ανεξαρτησίας και επούλωσης. Ο ψυχολόγος Δρ. Jeffrey Bernstein αναλύει σε άρθρο του στο Psychology Today, τους τρεις κυριότερους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν σε μια τέτοια απομάκρυνση για να μπορέσουμε να τους κατανοήσουμε καλύτερα.
Προτιμούν τη συναισθηματική ασφάλεια έναντι της οικογενειακής υποχρέωσης
Πολλά ενήλικα παιδιά περιγράφουν δυσάρεστες ή τραυματικές εμπειρίες από το παρελθόν, οι οποίες κάνουν την επαφή με τους γονείς τους να μοιάζει επιβαρυντική ή ακόμα και μη ασφαλής. Συχνά, οι γονείς δεν αναγνωρίζουν τη σημασία αυτών των περιστατικών ή τα θυμούνται διαφορετικά, γεγονός που οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη απόσταση.
Η απομάκρυνση δεν είναι πάντα αποτέλεσμα δραματικών γεγονότων. Σε πολλές περιπτώσεις, οφείλεται σε μια μακροχρόνια αίσθηση ότι δεν εισακούγονται ή δεν αναγνωρίζονται. Συγκεντρωμένες εμπειρίες μικρών απορρίψεων ή διαρκούς απαξίωσης μπορεί να προκαλέσουν συναισθήματα απογοήτευσης και απόσυρσης.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που παραθέτει ο Δρ. Bernstein αφορά έναν νεαρό άνδρα 29 ετών, ο οποίος απομακρύνθηκε από τους γονείς του επειδή εκείνοι υποβάθμισαν την κακοποιητική συμπεριφορά του μεγαλύτερου αδελφού του. Ενώ οι γονείς τη θεωρούσαν «συνηθισμένη αδελφική αντιπαλότητα», για τον ίδιο είχε βαθιά επίδραση στην ψυχική του υγεία και την αυτοεκτίμηση. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό που φαίνεται ως αποφυγή ή απόσταση, αποτελεί συχνά μια πράξη αυτοπροστασίας.
Έχουν ανάγκη για αυτονομία και προσωπική ταυτότητα
Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, επιδιώκουν να χτίσουν τη δική τους ζωή, να διαμορφώσουν σχέσεις, επαγγελματική πορεία και να προσδιορίσουν ποια είναι. Η διαδικασία αυτή απαιτεί χρόνο και χώρο. Η συνεχής παρέμβαση, ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, μπορεί να εκληφθεί ως έλλειψη εμπιστοσύνης και να ενισχύσει το αίσθημα ελέγχου.
Οι ανεπιθύμητες συμβουλές ή η συνεχής καθοδήγηση ενδέχεται να θεωρηθούν παρεμβατικές. Αντί να ενισχύσουν τη σχέση, συχνά επιτείνουν την ανάγκη του ενήλικου παιδιού να θέσει τα όριά του. Η απόσταση δεν σημαίνει απαραίτητα ρήξη αλλά μπορεί να είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη ανεξαρτησίας και αυτοπροσδιορισμού.
Έχουν ανεκπλήρωτες συναισθηματικές ανάγκες
Πολλοί ενήλικες αναφέρουν ότι κατά την παιδική τους ηλικία δεν ένιωσαν συναισθηματικά κατανοητοί, παρά το γεγονός ότι μπορεί να ένιωθαν αγαπητοί. Αυτή η έλλειψη βαθύτερης κατανόησης και αποδοχής έχει αφήσει ένα συναισθηματικό κενό. Σύμφωνα με τον Δρ. Bernstein, αρκετοί μιλούν για αγώνες που ελαχιστοποιήθηκαν ή αγνοήθηκαν.
Σήμερα, επιλέγουν να προστατεύσουν τον εαυτό τους αποφεύγοντας ευάλωτες καταστάσεις και περιορίζοντας την επαφή, ώστε να μην βιώσουν ξανά συναισθηματική απόρριψη. Αυτή η στάση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν επιθυμούν την αγάπη ή την επιβεβαίωση των γονέων τους. Αντίθετα, κανείς από όσους έχει συνομιλήσει ο Δρ. Bernstein δεν εξέφρασε ότι δεν επιθυμεί να νιώθει εκτίμηση και αποδοχή από την οικογένειά του.
Η αποκατάσταση της σχέσης με ένα ενήλικο παιδί προϋποθέτει δημιουργία ενός ασφαλούς συναισθηματικού πλαισίου, σεβασμό στην ανάγκη του για αυτονομία και ευαισθησία απέναντι στις συναισθηματικές του ανάγκες. Η απόσταση -οποιασδήποτε μορφής -δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με ρήξη. Μπορεί να είναι ένα βήμα προς την προσωπική θεραπεία και την ενίσχυση της αμοιβαίας κατανόησης.
Διαβάστε επίσης
Κλάμα πίσω από το χαμόγελο: 4 σημάδια ότι το παιδί αναμετριέται με τη θλίψη
Τρία σημάδια που δείχνουν ότι το ενήλικο παιδί περνά πιο δύσκολα από όσο νομίζετε
