Η νέα ταινία «The Roses», μια σύγχρονη αναδιασκευή της ταινίας και του βιβλίου «The War of the Roses» (1989), επαναφέρει στη μεγάλη οθόνη την ιστορία ενός ζευγαριού που, παρά την αρχική του αφοσίωση, οδηγείται σε έναν καταστροφικό κατήφορο. Η ταινία αφηγείται πώς οι επαγγελματικές αποτυχίες και επιτυχίες των πρωταγωνιστών, Άιβι και Θίο Ρόουζ, λειτουργούν ως καταλύτες για την κλιμάκωση της έντασης και, τελικά, για τη διάλυση του γάμου τους.
Η προβολή της φανέρωσε το ισχυρό συναισθηματικό της αποτύπωμα. Όπως παρουσιάζει η Veronica Lamarche, Λέκτορας Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Έσσεξ, σε άρθρο της στο The Conversation, η ιστορία δεν αφήνει αμέτοχους τους θεατές. Κάποιοι αναγνωρίζουν στα προβλήματα της κινηματογραφικής σχέσης, κομμάτια από τις δικές τους εμπειρίες. Έτσι, μια βραδιά ψυχαγωγίας μπορεί να μετατραπεί σε πικρή υπενθύμιση των δυσκολιών της συντροφικότητας.
Η Δρ. Lamarche εξηγεί πως οι κοινωνικές συγκρίσεις αποτελούν τον βασικό μηχανισμό μέσα από τον οποίο επεξεργαζόμαστε τέτοιες αφηγήσεις. Οι «ανοδικές» συγκρίσεις (όταν βλέπουμε ζευγάρια που φαίνονται ιδανικά) συχνά γεννούν αμφιβολίες για τον εαυτό μας. Αντίθετα, οι «καθοδικές» συγκρίσεις (όταν βλέπουμε σχέσεις να καταρρέουν) μπορεί να προσφέρουν πρόσκαιρη ανακούφιση -υπό την προϋπόθεση ότι δεν αντικατοπτρίζουν τη δική μας πραγματικότητα.
Στην περίπτωση της ταινίας, όμως, η ιστορία της Άιβι και του Θίο ενδέχεται να αγγίξει επώδυνα σημεία. Για όσους ταυτιστούν με τις δυσλειτουργίες που προβάλλονται, ίσως εγείρει το ερώτημα αν είναι προτιμότερο να τερματιστεί μια σχέση πριν αυτή καταστεί μη αναστρέψιμη.
Αγάπη, φιλοδοξία και (εύθραυστες) ισορροπίες
Η ταινία αποτυπώνει με ρεαλισμό την αρχική δυναμική της σχέσης. Αμοιβαίος θαυμασμός, σεβασμός και γνήσια επιθυμία για την επιτυχία του άλλου. Αυτά αποτελούν στοιχεία που συναντώνται σε πολλές υγιείς συντροφικές σχέσεις, όπου οι σύντροφοι δεν είναι απλώς συμπαραστάτες αλλά και αφορμές για προσωπική ανέλιξη.
Η κρίση ξεκινά όταν ο Θίο αντιμετωπίζει σοβαρή επαγγελματική αποτυχία. Η αμφιβολία για τον εαυτό του θολώνει την ικανότητά του να εκτιμά τις αρετές της συντρόφου του και τον κάνει πιο ευάλωτο απέναντι στις επιτυχίες της. Την ίδια στιγμή, και οι δύο αποφεύγουν να μοιραστούν τους φόβους και τις ανησυχίες τους. Αρχικά, για να μην επιβαρύνουν τον άλλον. Στη συνέχεια, επειδή θεωρούν ότι ο άλλος αδυνατεί να ανταποκριθεί. Ο γάμος τους παύει να λειτουργεί ως ασφαλές καταφύγιο.
Η έλλειψη ανοιχτής επικοινωνίας εγκλωβίζει το ζευγάρι σε έναν φαύλο κύκλο πικρίας και αποστασιοποίησης. Όπως επισημαίνει η Δρ. Lamarche, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης απαιτεί ξεκάθαρες και ευάλωτες συνομιλίες, που εδώ απουσιάζουν.
Η σύγκρουση ως εργαλείο, όχι ως απειλή
Μια από τις σημαντικότερες παρατηρήσεις της Δρ. Lamarche αφορά στην ευρύτερη κοινωνική αντίληψη για τις σχέσεις. Συχνά, παρουσιάζεται η ιδέα ότι η αληθινή αγάπη προϋποθέτει την απουσία εντάσεων ή συγκρούσεων. Ωστόσο, η διαφωνία μπορεί να είναι υγιής. Αναδεικνύει προβληματικές πτυχές και ανοίγει τον δρόμο για βελτίωση μέσω της συμφιλίωσης.
Ο κίνδυνος προκύπτει, όταν οι σύντροφοι αρχίζουν να αμφιβάλλουν για τις προθέσεις του άλλου ή να αποσύρονται συναισθηματικά. Τότε, αντί να ρισκάρουν τη δυνατότητα της επανασύνδεσης, επιλέγουν την απομάκρυνση.
Στο πλαίσιο αυτό, η ηθοποιός Belinda Bromilow, κατά τη διάρκεια της πρεμιέρας, πρότεινε την εξής απλή αλλά καίρια συμβουλή: «να στρεφόμαστε προς τον σύντροφό μας, όχι μακριά του». Η ανθεκτικότητα στις σχέσεις προϋποθέτει ευαλωτότητα, ανταπόκριση και το θάρρος να ζητάμε την εγγύτητα ακόμη και στις δύσκολες στιγμές.
Διαβάστε επίσης
Ποια ζευγάρια είναι πιο δεμένα; Νέα έρευνα σε 50 χώρες δίνει την αφοπλιστική απάντηση
4 σημάδια ότι δεν είστε πια ερωτευμένοι με τον σύντροφό σας – Μπορείτε να τον αγαπήσετε ξανά;
Η ψυχολόγος αποκαλύπτει 5 σημάδια «σιωπηλής παραίτησης» από τη σχέση – Πώς να τη σώσετε
