Ο κ. Δημήτρης Παπανικολάου, πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής, έχει αλλάξει «γήπεδο»: από τα παρκέ του μπάσκετ αγωνίζεται πλέον σε σχολεία και εταιρίες, έχοντας επικεντρωθεί στην υποστήριξη των ατόμων με αυτισμό και άλλες «αόρατες αναπηρίες». Η προσωπική του εμπειρία ξεκίνησε όταν η κόρη του, Άρια, διαγνώστηκε με αυτισμό σε ηλικία 3,5 ετών.
Χρειάστηκαν κάποια χρόνια, όπως επισημαίνει, για να αποτινάξει τον φόβο του να μιλήσει για αυτό και να βρει τη δύναμη να το μοιραστεί. «Επειδή είχα και ο ίδιος διαγνωστεί στο φάσμα του αυτισμού, αποφάσισα να μιλήσω πρώτα για μένα. Ήταν λυτρωτική αυτή η απόφαση – ήταν 13 Σεπτεμβρίου του 2021, η ημέρα που απελευθερώθηκα και λυτρώθηκα. Κι όταν είδαμε τη στάση του κόσμου, πήραμε θάρρος με τη γυναίκα μου και είπαμε για την Άρια, την κόρη μας» αναφέρει ο κ. Παπανικολάου.
Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε ο δικός του αγώνας: να αλλάξει την κοινωνική αντίληψη γύρω από τις «αόρατες αναπηρίες», επισκεπτόμενος σχολεία, εταιρείες και δημόσιους φορείς, ενώ δημιούργησε τον οργανισμό Together for Autism για μαζικότερες δράσεις και εκδηλώσεις.
«Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το σπίτι μας γέμισε χαμόγελα. Και αυτό το λέω δυνατά σε όλους. Μην κλείνεστε στο καβούκι σας. Είναι λάθος. Όσο αγωνιζόμουν μόνος με τη γυναίκα μου με την Άρια, τρώγαμε τα μούτρα μας. Μόλις γίναμε πολλοί, άρχισαν να μας υπολογίζουν περισσότερο» λέει και καλεί όλους τους γονείς να μιλήσουν για τις «αόρατες αναπηρίες» των παιδιών τους και να απευθυνθούν στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας για να λάβουν ό,τι δικαιούνται.
Μέσα από τη δική του ιστορία ο κ. Παπανικολάου αποδεικνύει ότι η κοινωνική ευαισθησία και η αποδοχή μπορούν να γίνουν η πιο ισχυρή «θεραπεία». Πλέον τον δικό του δρόμου ακολουθεί ακόμη πιο γενναία η 19χρονη Άρια, η οποία την επόμενη εβδομάδα κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Με λένε Άρια», καταθέτοντας τα δικά της βιώματα και τις δικές της σκέψεις.
Με βιωματικό τρόπο, ο κ. Παπανικολάου προτρέπει τους νέους – που είναι το μέλλον- αλλά και τους ώριμους πολίτες να αναγνωρίσουν αλλά και να κάνουν πράξη στην καθημερινότητά τους την αποδοχή και τη συμπερίληψη, τονίζοντας ότι «κανείς δεν πεθαίνει από αυτισμό, αλλά μπορεί να πεθάνει από αποκλεισμό».
Επισημαίνει τη σημασία της εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης, τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων, ώστε να αντιμετωπίζονται τα άτομα με αόρατες αναπηρίες με σεβασμό, χωρίς φόβο ή οίκτο. «Η συμπερίληψη είναι πάρα πολύ σημαντική. Το χάπι μας είναι η αγάπη του κόσμου, η αποδοχή» λέει.
Παρακολουθήστε όλη τη συζήτηση στο vidcast που ακολουθεί
Διαβάστε επίσης
Αυτισμός: 3 σημάδια που αποκαλύπτουν ότι ο σύντροφός σας ανήκει στο φάσμα
