Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις «ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ – BROKEN HILL», το βιβλίο του Επικ. Καθηγητή Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Δ.Π.Θ., Χρίστου Λιάπη, με τίτλο «Επιβλέμματ@ – Ένας φοιτητής Ιατρικής έγραφε».
Πρόκειται για συλλογή άρθρων και δοκιμίων του πανεπιστημιακού γιατρού και Αναπλ. Προέδρου του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΕΟΠΑΕ, που καλύπτουν μια ευρεία χρονική περίοδο, από το 1999 έως το 2025. Το πρώτο, με τίτλο «4 χρόνια πριν στο Στρασβούργο», ο Δρ. Λιάπης το είχε γράψει ως δευτεροετής φοιτητής της Ιατρικής του Α.Π.Θ. και το τελευταίο, με τίτλο «Για ένα ζευγάρι ελεύθερα φτερά» (ομότιτλο με το βραβευμένο σε Πανλυκειακό Διαγωνισμό διήγημα που ο Χρίστος Λιάπης είχε γράψει το 1996 ως μαθητής Γ’ Λυκείου) γράφτηκε την άνοιξη του 2025, με τον συγγραφέα να υπηρετεί ως Επικ. Καθηγητής στην Ιατρική του Δ.Π.Θ.
Όπως αναφέρεται στον σχετικό πρόλογο:
«Η ζωή είναι το συνεχές των αποχωρισμών. Αποχωρισμών που προκαλούνται από την ίδια τη ροή του χρόνου. Αποχωρισμών που φέρνουν οι ακαριαίοι ρυθμοί των αλλαγών μιας εποχής πολλαπλής στις δυνατότητες και πολλαπλάσιας στις απαιτήσεις της. Εξελίξεις, διχαστικά διλήμματα, σύνθετες μεταβολές και «συνθετικές» προοπτικές, ανάγκες επικοινωνίας. Μιας επικοινωνίας εκφρασμένης μέσα από δημοσιευμένες διαδρομές και αναδρομές, άρθρα εκτός της εβδομαδιαίας περιοδικότητας, ελεύθεροι σκοπευτές ακροβολισμένοι στις παρυφές της επικαιρότητας που εκπυρσοκροτούσαν τα μηνύματα τους κατά την βούληση του προβληματισμού· πότε βολή κατά βολή, πότε κατά ριπάς. Από την κλωνοποίηση, στην παγκόσμια τρομοκρατία, στην Ευρώπη των –τότε– 25 και στην Ολυμπιάδα του 2004. Οι δίδυμοι πύργοι και οι χίλιοι πύργοι της Πράγας, η παγκοσμιοποίηση και τα ριάλιτι, η βιοηθική, οι θεσμοί και η πληροφοριοηθική. Από τη Βαβυλώνα στο Αφγανιστάν (προτού αποχωρήσουν οι Αμερικανοί) και από το Ευρώ στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πολύ καιρό πριν κάνει την εμφάνισή της η Οικονομική κρίση, η COVID-19 ή η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Άρθρα που αν και πολλά από αυτά έχουν γραφθεί 20 χρόνια πριν –με τη φοιτητική ματιά– και κάποια λίγο νεότερα με την εξίσου άδολη ματιά του νέου ιατρού, κρύβουν στις μετά αναγνώσεις τους, τους αναλυτικούς συμβολισμούς μιας προοικονομίας που λες και μας ετοίμαζε για αυτά που έμελλε να έρθουν. Οι συνειρμοί του σύγχρονου ανθρώπου που αγωνίζεται να θέσει πιο ισορροπημένους ρυθμούς στον ακατάσχετο ειρμό της πραγματικότητας, μόνος, οπλισμένος με το εύθραυστο αλλά βαθιά στοχαστικό βλέμμα του απέναντι στις αλλαγές. Ξεκίνησα να γράφω ως φοιτητής στην Ελλάδα της ευημερίας και συνέχισα ως γιατρός στην Ελλάδα της Κρίσης. Κυριακάτικη ενημέρωση και επικοινωνία της Δευτέρας, βλέμματα φευγαλέα, ριγμένα κάπου ανάμεσα Τετάρτης και Σαββάτου. Τα βλέμματα ίσως να μην μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα μπορούνε, όμως, να την περιγράψουνε «αλλιώς», μέσα από την επικοινωνία, μέσα από την «κοινωνία του επί». Βλέμματα που εποικοδομούν την εμπιστοσύνη, την πληροφόρηση και τη συμμετοχή των πολιτών που «επιβλέπουν» και ενεργοποιούνται. Βλέμματα επικοινωνίας, τα Επιβλέμματ@…
Από φοιτητής της Ιατρικής ακόμη, το 1999, σε μία άλλη–τότε–Ελλάδα, 20 χρόνια πριν αναλάβω το τιμόνι του ΚΕΘΕΑ, χωρίς αυτή η τιμητική επιλογή να έχει αποτελέσει κομμάτι τις μακροπρόθεσμης στρατηγικής που προσπαθούσα να χαράξω, από τότε, για την προσωπική, επιστημονική, ακαδημαϊκή, αλλά και δημόσια πορεία μου, διεκδίκησα –πάντα– τον δικό μου δημιουργικό λόγο αντίστασης και προσφοράς, προσβλέποντας στον καταλυτικό ρόλο της κοινωνικής συμμετοχής και της παραγωγικής αντιπρότασης των πολιτών και στο παυσίλυπο και ελπιδοφόρο μήνυμα όλων των μορφών της τέχνης του λόγου αλλά και της πολιτικής πράξης.
Πιστεύω στους νέους της πατρίδας μας ως φορείς δημιουργικής αντιπρότασης, διαφάνειας, παραγωγικότητας και ανάπτυξης. Και πρέπει όλοι μας να πιστέψουμε στη δύναμη των νέων αυτών που, σφυρηλατημένοι στις αντιξοότητες των πολλαπλών κρίσεων που βίωσε και βιώνει η Ελλάδα μας, αν και αναμετρώνται καθημερινά με τις παθογένειες ενός συστήματος το οποίο ακρωτηριάζει τα όνειρά μας, έχουν το κουράγιο να αντιπροβάλλονται (και όχι απλώς να αυτοπροβάλλονται) ως παράγοντες δημιουργίας, ανατροπής και «ποίησης», σε όλα τα επίπεδα της ζωής του τόπου.
Μιας ποίησης που πέρα και πάνω από τις ταμπέλες περί στρατευμένης ή αστράτευτης τέχνης, όταν σβήνουν οι οθόνες της φαντασμαγορίας, ή της πολεμικής και ατομικής φρίκης, όταν κλείνουν οι χρηματιστηριακοί πίνακες των ενεργειακών spreads, μπορεί να γίνει το σύγχρονο μήνυμα αντίστασης, απέναντι στην κάθε μορφή βαρβαρότητας και εξάρτησης.
Γιατί, “Η ζωή είναι το συνεχές των αποχωρισμών και οι βασιλικοί ευωδιάζουνε, σγουροί σαν τα πρασινομάλλικα κεφάλια των παιδιών. Γιατί, Η ζωή δεν είναι παρά μια προσωρινή αντίφαση της εντροπίας”».
Ειδήσεις σήμερα
ΕΣΥ: Τέλος στη γραμμή «1535» – Οι 3 νέοι τρόποι για ραντεβού σε νοσοκομείο
