*γράφει η Βασιλική Χρυσοστομίδου
Ο Γιώργος Τριανταφύλλου, τεταρτοετής φοιτητής στη Σχολή Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.
Πριν μερικές ημέρες έστειλε μία ανοικτή επιστολή στον Πρύτανη του ΑΠΘ, Καθηγητή Κυριάκο Αναστασιάδη και στον υφυπουργό Παιδείας, αρμόδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, Καθηγητή Νίκο Παπαϊωάννου, στην οποία αποτυπώνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως φοιτητής με σοβαρή αναπηρία, καθώς και την αντίδραση καθηγήτριας, η οποία στην ουσία του δήλωσε ότι δεν μπορεί «να είναι φοιτητής» εξαιτίας της πάθησής του.
Στην επιστολή του ανταποκρίθηκε άμεσα ο κ.Παπαϊωάννου, με τον οποίο ο νεαρός συναντήθηκε το Σάββατο 21/6 για να συζητήσουν επί των προτάσεων του Γιώργου για το «συμπεριληπτικό πανεπιστήμιο».
«Ο κ.Παπαϊωάννου με άκουσε με πολλή προσοχή. Ήταν υποστηρικτικός και πρόθυμος να αναλάβει δράση. Δεσμεύθηκε, μάλιστα, να φέρει το θέμα μου στην επόμενη Σύνοδο Πρυτάνεων», λέει ο νεαρός φοιτητής στο protothema.gr., ο οποίος περιμένει, σύντομα να ληφθούν ουσιαστικά μέτρα υποστήριξης για όσους φοιτητές βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.
Εξαιτίας του αυτισμού, κάθε ερέθισμα – ήχος ή φως – φτάνει στο Γιώργο σε … μεγέθυνση, με αποτέλεσμα να υφίσταται απανωτά ‘σοκ’. Το να δαμάζει τη σκέψη του, προϋποθέτει τεράστια προσπάθεια. Η αλληλεπίδραση εντός ομάδων, όταν δεν συμβαίνει σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, μοιάζει αδύνατη.
Στην εφηβεία δέχθηκε σκληρό μπούλινγκ ενώ οι δυσκολίες τον οδήγησαν στο να δοκιμάσει ναρκωτικά στην εφηβεία του, ακόμη και να αποπειραθεί να τερματίσει τη ζωή του αργότερα.
Ωστόσο, δεν το βάζει κάτω. Βρίσκει τον τρόπο να στέκεται ξανά στα πόδια του και να προσπαθεί – όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για όλους όσους βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού – στα 23 του έχει ήδη γράψει τρία μυθιστορήματα κι έχει ανεβάσει ένα θεατρικό έργο.
Σήμερα, ο νεαρός φοιτητής διεκδικεί την ισότιμη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, στο οποίο εισήχθη ύστερα από πανελλαδικές εξετάσεις, και θέλει όσο τίποτε, να πάρει πτυχίο.
Επιδεικνύοντας ταχύτατα αντανακλαστικά, μόλις διάβασε την επιστολή του, ο υφυπουργός Παιδείας, του τηλεφώνησε για να συναντηθούν. Το ραντεβού πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 21/6, στο πίσω μέρος ενός café – «μπροστά είχε πολύ θόρυβο…» – κοντά στο Λευκό Πύργο.
Η διαδρομή του Γιώργου
Φοιτητής στο 8ο εξάμηνο του Τμήματος Θεάτρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο Γιώργος μεγάλωσε στην – κατά πολύ μικρότερη – Κοζάνη.
Όντας στο φάσμα του αυτισμού, σε τί συνίσταται η διαφορετικότητά του; Πώς αντιλαμβάνεται την καθημερινότητα;
Μέχρι έξι χρονών, δεν μιλούσε – οι γονείς του νόμιζαν πως είναι κωφός, τον πήγαν σε ΩΡΛ. Ο Χάρης και η Αναστασία, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, ήταν πάντα ήρεμα και συνεργάσιμα. Ο ίδιος, το ακριβώς αντίθετο. Πολύ επιθετικός στο σχολείο, χτυπούσε τα άλλα παιδιά. Δεν έμπαινε σε καλούπια. «Όταν ακουμπούσα ένα αντικείμενο, ένιωθα να με διαπερνά σε όλο μου το σώμα σαν ηλεκτροσόκ. Μπορεί να με έβαζαν να φάω φασόλια και να μην άντεχα την υφή τους, γευστικά… Ή στο άκουσμα ενός ήχου, άρχιζα να ωρύομαι. Τα ερεθίσματα αυτά, μου προξενούσαν ψυχοσωματικές επιπλοκές, επειδή στην ουσία, τα εισέπραττα σε … μεγέθυνση», εξηγεί.
Ο Γιώργος Τριανταφύλλου, τεταρτοετής φοιτητής στη Σχολή Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού
Τα προβλήματα που αντιμετώπισε ως μαθητής, πολλά: «Με επηρέαζε ιδιαίτερα η αδυναμία μου να αντιληφθώ τη μη λεκτική επικοινωνία. Δηλαδή, δεν μπορούσα να καταλάβω από την έκφραση του προσώπου πότε ο άλλος κάνει πλάκα, πότε λέει κάτι μεταφορικά. Για το λόγο αυτό, δεν μπορούσα να καταλάβω τα όρια των άλλων παιδιών. Όταν ένα άτομο βρίσκεται στο φάσμα, δεν μπορεί να διαχωρίσει τα ‘σήματα’ των άλλων».
Διαγνώστηκε με αυτισμό το 2011. Χρόνια αργότερα, η μητέρα του γράφτηκε σε σχολή Εργοθεραπείας, για να μπορέσει να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει στο παιδί της.
Οι οικείοι του αλλά και οι θεραπευτές του, τον χαρακτηρίζουν ως ένα άτομο ταυτόχρονα ‘λειτουργικό και χαρισματικό’. Για τον εαυτό του, λέει πως βρίσκεται πάντα «μεταξύ θριάμβου και καταστροφής», ενώ έχει βιώσει «πολλές στιγμές ανημπόριας».
Τα σχολικά χρόνια
«Με εξαίρεση την πρώτη μου δασκάλα, που με έβγαζε συνέχεια έξω από την τάξη, στο δημοτικό, είχαν πέσει όλοι πάνω μου – οι δάσκαλοι, ο διευθυντής… έκαναν τα πάντα για μένα, με υπερασπίζονταν διαρκώς απέναντι σε γονείς που διαμαρτύρονταν. Ειδικά η κυρία Νούλα Ιακωβίδου, μία εξαιρετική δασκάλα, ανέλαβε το τμήμα μου αποκλειστικά και μόνο για μένα, για την πάθησή μου, μάλιστα ζήτησε από τα παιδιά να με ψηφίσουν για να βγω πρόεδρος, ώστε να ενσωματωθώ καλύτερα», θυμάται.
Από την Τετάρτη δημοτικού έως και το τέλος τη Λυκείου, ο Γιώργος είχε Παράλληλη Στήριξη.
Ωστόσο, η χειρότερη περίοδος ήταν το γυμνάσιο: «Αυτά τα χρόνια ήταν μαρτυρικά για μένα. Πολύ μπούλινγκ», δηλώνει.
Η κατάσταση βελτιώθηκε στο λύκειο. «Ήμουν καλός μαθητής, μπορούσα να απαντώ σε ό,τι με ρωτούσαν. Αλλά επειδή με ενοχλούσε πολύ να βρίσκομαι στην τάξη, μαζί με όλους τους συμμαθητές, έκανα μάθημα αποκλειστικά έξω με την Παράλληλη. Λόγω αυτισμού, έχω εμμονές. Για παράδειγμα, τότε, μπορεί να είχα ‘κολλήσει’ με μάρκες αυτοκινήτου, κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρικές σκούπες ή … πρωθυπουργούς. Είχα λίστες στο νου μου με κάθε είδους πληροφορία γι’αυτά και τις επαναλάμβανα διαρκώς σαν κασετόφωνο – ‘αυτό το μοντέλο βγήκε τότε, σ’εκείνο το εργοστάσιο’… Ή, ‘ο Ρούσβελτ ήταν πρωθυπουργός από τότε μέχρι τότε και μετά ήταν ο…’ κλπ. Στερεοτυπικές σκέψεις, από τις οποίες μου ήταν αδύνατον να ξεκολλήσω.
Η καθηγήτρια της Παράλληλης, μία εξαιρετική γυναίκα, με υπομονή έπιανε όσα έλεγα και συνδύαζε την ύλη με αυτά. Μιλούσα για αυτοκίνητα; Έβαζε ύλη της Φυσικής, μιλούσε για ροπή…. Στην προετοιμασία για τις Πανελλήνιες, πάλι δεν ήμουν μέσα στην τάξη. Είχαμε κάνει συμφωνία με την καθηγήτρια: ‘εγώ θα σε ακούω όσο θες αλλά κι εσύ θα ακούς αυτά που σου λέω’, μου πρότεινε. Μιλούσαμε εναλλάξ – εγώ για 5’, μετά εκείνη άλλα 5’… Έβαζε και μουσική. Εξατομίκευε, δηλαδή, την εκπαίδευση, φέρνοντάς την στα μέτρα μου. Κι αυτό δούλεψε σε μένα. Ξεκίνησα να διαβάζω Μάρτιο, έδωσα Πανελλήνιες κι έγραψα 13.000 μόρια. Ο αυτιστικός άνθρωπος δεν είναι χαζός. Αν βρεις τον τρόπο να δουλέψεις το μυαλό σου, μπορείς να κάνεις σπουδαία πράγματα».
Οι δυσκολίες του αυτισμού και η διέξοδος
«Το πιο σοβαρό πράγμα που με ταλαιπώρησε, ήταν τα ψυχαναγκαστικά συμπτώματα που εμφάνιζα στο σχολείο. Λόγω του υπερβολικού άγχους και της αδυναμίας διαχείρισης καταστάσεων, απέκτησα μία ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Η κατάσταση κορυφώθηκε στο λύκειο εξαιτίας ενός τραγικού γεγονότος – ένας συμμαθητής μου έχασε και τους δύο γονείς του. Μου ήταν αδύνατον να το επεξεργαστώ και ανέπτυσσα εμμονικές συμπεριφορές, πράγμα χαρακτηριστικό των αυτιστικών. Νόμιζα ότι θα πάθω κι εγώ το ίδιο… Φαντάσου κάτι να σου κατακλύζει τη σκέψη, να σου χτυπάει το κεφάλι σαν σφυρί. Ένιωθα πόνο στην κορυφή του κεφαλιού μου. Και ό,τι σου συμβαίνει, δεν μπορείς να το εκφράσεις – επίσης, χαρακτηριστικό του αυτισμού. Ο αυτιστικός το παίρνει και το ζει μέσα από το κεφάλι του. Όσα βίωνα μέσα μου, με οδήγησαν τελικά στο να γράψω το πρώτο μου βιβλίο, στα 19. Το μυθιστόρημα «Τρεις κόσμοι» ήταν ο μόνος τρόπος να βρω διέξοδο σε ό,τι με κατέκλυζε», επισημαίνει.
Η μετάβαση στο πανεπιστήμιο
Το Αριστοτέλειο, η Σχολή Θεάτρου, ήταν η πρώτη του επιλογή. Η αλλαγή, όμως, ήταν δύσκολη. Μετά τη ‘μικρή’ Κοζάνη, η ‘τεράστια’ Θεσσαλονίκη χωρίς καμία υποστήριξη.
«Μένω στην εστία, δεν μου αρέσει. Είναι όλα απρόσωπα. Ένιωσα ότι ήρθα σε ένα χάος», οι σκέψεις του από τη μετάβαση στη νέα πραγματικότητα.
Έχοντας απωλέσει όλα όσα τον στήριζαν στη γενέτειρά του, βρέθηκε μόνος του να πρέπει να διαχειριστεί μία καθημερινότητα αρκετά σκληρή για ένα άτομο στο φάσμα του αυτισμού, όπως εκείνος. «Χρειαζόταν να ζητώ συνέχεια από τους συμφοιτητές μου να μου εξηγούν τα πάντα. Το παραμικρό ερέθισμα μπορεί να με φρίκαρε και να ήθελα να βγω έξω και τότε όλοι να με κοιτούν απορημένοι. Επιπλέον, επειδή δεν υπήρχε πλέον παράλληλη στήριξη, έπρεπε να παρακολουθώ εντελώς μόνος μου και να πρέπει να σημειώσω μέσα στις 3 ώρες όσα παρέδιδαν οι καθηγητές, πράγμα αδύνατον για μένα», εξηγεί αν και είχε ενημερώσει τη γραμματεία της σχολής για το πρόβλημά του και υπήρχαν καθηγητές υποστηρικτικοί.
Μόνο στο μάθημα μίας Καθηγήτριας ο Γιώργος ένιωθε άνετα όταν παρακολουθούσε: «Είχα μία Καθηγήτρια, η οποία με έκανε να πηγαίνω στην τάξη και να νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα μέρος μαγικό. Ήταν η μοναδική, που έδειχνε ενσυναίσθηση, και κατανόηση. Αισθανόμουν ασφάλεια όταν ήταν εκείνη. Πρόκειται για την τωρινή πρόεδρο του Τμήματος, Άννα Σταυρακοπούλου».
Από το τρίτο έτος, όμως, ο Γιώργος κυριεύθηκε από μανία καταδίωξης: « Ήμουν στο αμφιθέατρο, καθόμουν στο πάτωμα. Και κάθε φορά που άκουγα μία φωνή, ένιωθα ότι κάποιος μου καρφώνει ένα μαχαίρι στο στομάχι – no joke. Πίστευα ότι θέλουν να μου κάνουν κακό κι ήθελα να βγαίνω συνέχεια έξω. Εννοείται ότι ακολουθούσα φαρμακευτική αγωγή για να κατευνάσω τα συμπτώματα… Λόγω αυτής της πίεσης, εντάθηκε η αδυναμία επικοινωνίας με άλλα άτομα και γι’αυτό, δεν ήθελα να πηγαίνω στη σχολή. Είχα όμως υποχρεωτικές παρουσίες. Και έτσι άρχισε το πρόβλημα», αναφέρει ο ίδιος. Η κατάσταση επιδεινώθηκε στο τέταρτο έτος, σε μαθήματα με υποχρεωτική παρουσία.
«Είχα ορισμένες καθηγήτριες ιδιαίτερα πιεστικές – ‘θα πρέπει να δουλέψεις ομαδικά, να κάνεις άμεσα αυτή την εργασία, να έρχεσαι στο μάθημα’, έλεγαν, ενώ είχα ενημερώσει ότι έχω πάθηση. Παρακάλεσα να μειώσουν τις υποχρεωτικές παρουσίες. Και φυσικά, δεν είναι λύση, να πρέπει κάθε φορά να στρέφομαι στην πρόεδρο του Τμήματος για να με βοηθά. Δεν θα έπρεπε να νιώθω ότι είμαι ‘ο αυτιστικός’ κι ότι πρέπει να έχω την πρόεδρο να με προστατεύει. Αυτά έπρεπε να λυμένα για τον κάθε Γιώργο, όχι μόνο για μένα».
Γιατί έγραψε ο Γιώργος την επιστολή
Πριν 4 ημέρες, ο νεαρός φοιτητής έγραψε μία ανοικτή επιστολή στον Πρύτανη και στο υπουργείο Παιδείας, απηυδισμένος. Την αντίδρασή του πυροδότησε Καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, η οποία – ούτε λίγο, ούτε πολύ – του είπε, σύμφωνα με τον ίδιο: ‘Αφού είσαι ανάπηρος, τί δουλειά έχεις εδώ;’
«Όταν εξήγησα σε μία Καθηγήτρια τι μου συμβαίνει, εκείνη απάντησε: «Στο πανεπιστήμιό μας δεν υπάρχει υποδομή. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτό το θέμα. Μπορεί ο τυφλός να χειρουργήσει;» Μπροστά ήταν ο καθηγητής της ξιφασκίας, ο οποίος πρόσθεσε: «Μπορεί ένα παιδί, που είναι στο αμαξίδιο να πάει και να κάνει ξιφασκία;», υπονοώντας ότι «δεν μπορεί». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι με έκαναν σκουπίδι. Δεν ήθελα να ξαναπατήσω στη σχολή, τόσο άσχημα ένιωσα. Γι’αυτό έγραψα την επιστολή», θα πει και συνεχίζει: «Έχοντας πλέον κουραστεί από την κατάσταση κι επειδή προφανώς δεν είναι δυνατόν να στέλνω 500 mail το μήνα στην πρόεδρο του τμήματος όποτε προκύπτει κάποιο τέτοιο ζήτημα, θεώρησα αυτονόητο πως πρέπει να στραφώ στον Πρύτανη και στον αρμόδιο υφυπουργό. Στην επιστολή μου εξηγώ πως πρέπει να βρεθεί μία συνολική λύση, επισημαίνοντας ότι ως αυτιστικός, δεν μπορώ να αφομοιώσω τα μαθήματα όπως οι συμφοιτητές μου, γιατί πολύ απλά είμαι σε μία κατάσταση, που δεν μπορώ να κουμαντάρω το μυαλό μου. Παίρνω φάρμακα. Το μυαλό μου δυσκολεύεται να απεγκλωβιστεί από τις φοβίες και τις ψυχώσεις, που με ταλαιπωρούν… Ψυχιατρική πάθηση είναι, ρε που…η
Ξέρεις πόσες τύψεις νιώθουν οι ψυχικά ασθενείς;».
Τί σημαίνει ‘συμπεριληπτικό πανεπιστήμιο’;
Πώς οραματίζεται το ‘ιδανικό’ πανεπιστήμιο, που θα ‘χωράει’ όλους τους φοιτητές;
«Θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα όργανο αρμόδιο για την αναπηρική πολιτική του πανεπιστημίου. Μία επιτροπή, που να αποτελείται από καθηγητές εργοθεραπείας και ψυχολόγους ειδικής αγωγής, ειδικούς δηλαδή που να γνωρίζουν από αισθητηριακά ζητήματα και να λειτουργούν ως ‘συνήγοροι’ των φοιτητών με αναπηρίες, όπως εγώ. Και η επιτροπή αυτή να συνεργάζεται με τους καθηγητές ανά τμήμα προκειμένου να ρυθμίζουν από κοινού το πλαίσιο, στο οποίο θα σπουδάζει ο φοιτητής», σημειώνει ο Γιώργος, προσθέτοντας πως για περιπτώσεις ατόμων με αυτισμό, όπως η δική του, θα έπρεπε να υπάρχει μία διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της υποχρεωτικής παρακολούθησης μαθημάτων. Ο ίδιος προτείνει, επίσης, τη μόνιμη παρουσία ειδικού, ο οποίος θα παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες στους φοιτητές που βρίσκονται στο φάσμα: «Να τους δίνει μία κατεύθυνση αλλά και να προσαρμόζει το πρόγραμμα σπουδών στις ιδιαίτερες ανάγκες τους», λέει. Απαραίτητη κρίνει, ακόμη, και την συνέχιση της Παράλληλης Στήριξης στο πανεπιστήμιο: «Όπως με βοήθησε η Παράλληλη στο σχολείο, γιατί να μην υπάρχει κάτι ανάλογο και στο πανεπιστήμιο; Σε συνεργασία με τους διδάσκοντες καθηγητές, να βοηθούν τους φοιτητές με αυτισμό να λάβουν τη γνώση με τον τρόπο που μπορούν να την εισπράξουν. Υπάρχουν τεχνικές. Έτσι, αντί να λένε στο παιδί ‘δεν μπορείς να πάρεις πτυχίο γιατί είσαι αυτιστικός’ – γιατί αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα σήμερα – να του λένε ‘κάνε αυτά που μπορείς’. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει στο πανεπιστήμιο», τονίζει ο Γιώργος.
Όντας στο 8ο εξάμηνο, έχει περάσει τα 33 από τα 58 μαθήματα της σχολής του. Μέχρι το Σεπτέμβριο, εκτιμά ότι θα έχει περάσει τα 40 – «μετά, θα μου μένει άλλος ενάμιση χρόνος», εκτιμά. Πού βλέπει τον εαυτό του σε πέντε χρόνια από σήμερα; «Ιδανικά, θα ήθελα να μπορέσω να δουλεύω κάπου με παιδιά, να διδάσκω σε μία τάξη ή να γράφω έργα, βιβλία.
«Για μένα, το γράψιμο ήταν η ‘διέξοδος’, ένας τρόπος να αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου. Κι όλοι όσοι βρίσκονται στο φάσμα έχουν ένα ξεχωριστό τρόπο να δουλεύουν μέσα στο δικό τους πλαίσιο».
Πόσο ‘ανάπηρος’ αισθάνεται; «Αν και έχω διάγνωση με 80% ποσοστό αναπηρίας, υπάρχουν στιγμές, που σκέφτομαι ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα, δεν ισχύει. Κι αυτό που καταλαβαίνω τελικά, είναι ότι μία ‘ταμπέλα’ δεν καθορίζει τον άνθρωπο. Εκείνο που με νοιάζει πάνω απ’όλα, είναι να καταφέρω να αποδείξω ότι οποιοδήποτε άτομο, με οποιαδήποτε δυσκολία – είτε αυτιστικό, είτε όχι – θα πρέπει να έχει τρόπο να τη διαχειρίζεται. Δεν αμφισβητώ ότι αποτελεί πρόβλημα όταν αντιμετωπίζει κανείς σοβαρή αδυναμία συγκέντρωσης της σκέψης. Όμως, δεν είναι λύση το να νιώθεις άσχημα γι’αυτό. Το μόνο που με απασχολεί είναι πως υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω όπως εγώ κι αυτό θέλω να λύσω – και να καταφέρω να πάρω το πτυχίο μου, φυσικά. Επειδή μία ζωή αγωνίζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για άλλα αυτιστικά άτομα, θέλω να ‘ανοίξω το δρόμο’ για όλους μας. Είμαι ένας περήφανος αυτιστικός! Γι’αυτό, όταν ακούω κάτι που προσβάλει την ομάδα, στην οποία ανήκω, εξοργίζομαι. Και φυσικά, δεν μπορώ να δεχθώ ότι θα πάει ένα άλλο αυτιστικό παιδί στο πανεπιστήμιο και θα ακούει τέτοιες ‘πατάτες’ από καθηγήτριες. Δεν μπορώ να το επιτρέψω….».
Η ανοικτή επιστολή
Γιώργος Τριανταφύλλου – Φοιτητής 8ου εξαμήνου στη Θεάτρου του ΑΠΘ-
Aποδέκτες : Κυριάκος Αναταστασιάδης – Πρύτανης ΑΠΘ, Νίκος Παπαιωάννου – Υφυπουργός Παιδείας και ΕΣΑΜΕΑ.
Γράφω αυτήν την επιστολή για να εκφράσω το πόσο έχω απαυδήσει απ’ το γεγονός ότι το να ανήκεις σε οιαδήποτε ευάλωτη κοινωνική ομάδα, είτε είναι αυτήν των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων, είτε αυτήν των ΑΜΕΑ και να είσαι φοιτητής είναι εξαιρετικά επώδυνο. Ειδικά δε, όταν ανήκεις και στις δύο.
Έχω σκεφτεί να παρατήσω την σχολή μου, ουκ ολίγες φορές, και αυτό διότι είμαι άνθρωπος που όντας στο φάσμα του αυτισμού, η ψυχική μου υγεία είναι εύθραυστη – επικίνδυνα – και η υποδομή στο τμήμα που σπουδάζω ανύπαρκτη, σε σημείο να νιώθω πως έχω αποτύχει παταγωδώς, όχι επειδή εγώ κάνω κάτι λάθος, αλλά επειδή το πανεπιστήμιο δεν είναι σε θέση να με υποστηρίξει όσο θα έπρεπε – όσο και αν κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες οι καθηγητές και Πρόεδρος του τμήματος μου .
Φανταστείτε τώρα, πως είναι να διαγιγνώσκεσαι με asperger, και να αντιμετωπίζεις ζητήματα υπερευαισθησίας στο αισθητηριακό σου κέντρο, κάτι που σημαίνει ότι το παραμικρό ερέθισμα μπορεί να σου προκαλέσει σωματικό πόνο και αλλαγή διάθεσης. Λ.χ ήχος, φως, εκφράσεις προσώπου των άλλων ατόμων.
Και πως είναι να αναγκάζεσαι – σε ένα τμήμα που δεν είναι όπως αυτό της ιατρικής- να υποχρεούσαι να βρίσκεσαι σε μια αίθουσα με 50 άτομα, για θεωρητικά μαθήματα – τα λεγόμενα σεμινάρια – επειδή υποτίθεται ότι θα πρέπει να μάθεις να δουλεύεις ομαδικά. Έλα όμως που ως αυτιστικός , έχεις αυτό το ζήτημα – ότι δυσκολεύεσαι σε αυτό – και νιώθεις πως το διάβασμα των πανελληνίων, η προσπάθεια χρόνων, με καθηγητές όπως αυτοί της παράλληλης στήριξης στο σχολείο πήγε στράφι.
Πήγε στράφι γιατί αναγκάζομαι να εξηγώ σε πέντε καθηγητές ανά εξάμηνο τι μου συμβαίνει, να προσπαθούνε να με καταλάβουνε, αλλά να αναρωτιέμαι, γιατί να πρέπει να δώσω αναφορά καθώς το πανεπιστήμιο θα έπρεπε να μου δώσει την λύση.
Έχω ανάγκη από ατομική συμπερίληψη, κατανόηση, και υποστήριξη στην ύπαρξη ενός πλαισίου το οποίο θα δίνει οδηγίες σε όλους τους καθηγητές για το πώς θα συμπεριφέρονται στα αυτιστικά άτομα. Οι προφορικές εξετάσεις δεν αρκούνε, και δυστυχώς υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για άτομα σαν εμένα ώστε να μπορούνε και να έχουν διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας και εκπαίδευσης.
Και γιατί όχι, να μην υπάρξει και ένα σύστημα σαν αυτό της παράλληλης στήριξης στα πανεπιστήμια. Η οικονομική μου κατάσταση δεν μου επιτρέπει να πληρώσω κάποιον έξτρα άνθρωπο ώστε να με βοηθάει στην σχολή, για αυτό ζητάω από εσάς κύριε Υφυπουργέ και κύριε Πρύτανη να με βοηθήσετε ώστε να μην είναι η πάθηση μου και το οικονομικό μου υπόβαθρο λόγοι για να αφήσω την σχολή. Κάντε με σας παρακαλώ σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα να νιώσω ότι δεν είμαι μόνος.
Ζητώ λοιπόν:
1.Την συγκρότηση ενός τμήματος υποστήριξης ατόμων με αναπηρία, τόσο στο ΑΠΘ, όσο και σε όλα τα πανεπιστήμια.
2.Την κατάργηση των υποχρεωτικών παρουσιών για άτομα με αναπηρίες, ειδικά σε θεωρητικές κατευθύνσεις όπως αυτήν της Δραματολογίας, στη Θεάτρου ΑΠΘ, όπου και βρίσκομαι.
3.Την επίσης διαμόρφωση ενός πλαισίου για την εξεταστική, καθώς τα άτομα με αυτισμό συνήθως νοσούν και με άλλες ψυχιατρικές παθήσεις , όπως αγχώδης διαταραχή ή καταθλιπτικά συμπτώματα και το άγχος αυτό είναι επικίνδυνο για την υγεία τους.
4.Την θέσπιση παράλληλης στήριξης ή παράλληλου τμήματος που θα βρίσκεται κοντά σε άτομα με αναπτυξιακές αναπηρίες – αυτισμός κλπ – όπως η δική μου.
5. Μια αναλυτική συζήτηση με τον Πρύτανη ή τον Υφυπουργό , ώστε να εξηγήσω την κατάσταση και να βρούμε λύση.
Ειδήσεις σήμερα
Εμβόλια: Πόση σημασία έχει σε ποιο χέρι γίνεται η αναμνηστική δόση; Νέα έρευνα απαντά
