Στο κέντρο του Πεκίνου, τα δέντρα είναι πυκνά και παντού. Πολλά από αυτά έχουν φυτευτεί μόλις τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ άλλα υπάρχουν εκεί εδώ και αιώνες. Όλο αυτό το βαθυπράσινο σκηνικό δημιουργεί την τέλεια αφορμή για μια πρωτότυπη εναλλακτική θεραπεία με διαφορετικά οφέλη: το αγκάλιασμα των δέντρων.
«Το να αγκαλιάζεις ένα δέντρο είναι ένας τρόπος να εισάγεις την αίσθηση της αφής στη ζωή ενός ατόμου», λέει η Xiaoyang Wong, επικεφαλής μιας κοινότητας δασοθεραπείας στο Πεκίνο στην Akanksha Awal, λέκτορας Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο SOAS, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, η οποία με άρθρο της στο The Conversation περιγράφει όλη την εμπειρία που έζησε και η ίδια από πρώτο χέρι.
Η Wong είναι 35 ετών, πρώην μοντέρ ταινιών, η οποία πρόσφατα επανεκπαιδεύτηκε ως θεραπεύτρια δασοθεραπείας, αφού η πανδημία της COVID-19 την έκανε να νιώθει μόνη και απομονωμένη.
Πώς γίνεται η δασοθεραπεία
Στην αρχή, πολλοί άνθρωποι νιώθουν αμήχανα με την ιδέα να αγκαλιάσουν ένα δέντρο, λέει η Wong. Όμως στις συνεδρίες της δασοθεραπείες, η ίδια ενθαρρύνει τους ανθρώπους να κατανοήσουν τους πολλούς «κόσμους» του δέντρου παρατηρώντας το από κοντά, βλέποντας τα μυρμήγκια και άλλα έντομα να κινούνται μέσα κι έξω από τα νερά του φλοιού.
Μόνο αφού νιώσουν περιέργεια γι’ αυτό και «μιλήσουν» μαζί του, τους ενθαρρύνει να αποφασίσουν αν θα το αγγίξουν ή ακόμη και θα το αγκαλιάσουν. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Πεκίνο, τα περισσότερα αρχαία δέντρα είναι περιφραγμένα από την τοπική κυβέρνηση για να προστατεύονται από ζημιές· ωστόσο, τα νεότερα είναι ακόμη διαθέσιμα για να τα αγγίζουν οι άνθρωποι και να συγκεντρώνονται γύρω τους.
Τι προσφέρει η στενή επαφή με ένα δέντρο
«Τα Σαββατοκύριακα και ακόμη και αργά τη νύχτα, ανακάλυψα ανθρώπους – νέους και ηλικιωμένους, μητέρες και κόρες, φίλους και εραστές – να αγκαλιάζουν δέντρα ή να ακουμπούν την πλάτη τους στον κορμό, αναζητώντας ανακούφιση από το άγχος της καθημερινότητας» λέει η Δρ. Awal. Το άγχος, μάλιστα, έχει ενταθεί μετά την πανδημία. Επιπλέον, καθώς πολλές νέες γυναίκες στην Κίνα αμφισβητούν την ιδέα του γάμου, αναζητούν φιλίες και νέους τρόπους να επιδιώξουν μια καλή ζωή.
Τα δέντρα, σύμφωνα και με μελετητές, κάνουν τους νέους ανθρώπους να νιώθουν «ριζωμένοι» και «ζωντανοί»: «Στις συνεντεύξεις μου με περισσότερες από 25 νέες γυναίκες και άντρες, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης έρευνάς μου, που δεν έχει ακόμη δημοσιευτεί, διαπίστωσα ότι περισσότερες γυναίκες από άντρες συμμετείχαν στη δασοθεραπεία, αναζητώντας τόσο φιλία με τα δέντρα όσο και με άλλους ανθρώπους» διευκρινίζει η λέκτορας.
Σε αυτές τις θεραπείες, εξηγεί, η Wong προσάρμοσε τις παραδοσιακές πρακτικές του forest bathing ή «λουτρό στο δάσος» με δικές της ιδέες για να ενισχύσει τη συμμετοχή των ανθρώπων. Σε αυτές περιλαμβάνεται η «ενσάρκωση φυτού», όπου οι συμμετέχοντες μπορούσαν να πάρουν το όνομα του αγαπημένου τους δέντρου και να αποκαλούνται με αυτό όλη την ημέρα. «Μας ενθάρρυνε, εμάς τους συμμετέχοντες, να μοιραστούμε μια κίνηση που συνδέαμε με το φυτό που επιλέξαμε, μια κίνηση που περιέγραφε πώς φανταζόμασταν ότι θα κινούνταν το δέντρο» εξηγεί.
Η δέντρινη αγκαλιά ως μέσο διαφυγής
Η Wong πλαισιωνόταν σε αυτές τις συνεδρίες από άλλες γυναίκες που επίσης είχαν εγκαταλείψει την επιδίωξη απαιτητικών, υψηλής πίεσης εργασιών και είχαν επιλέξει αυτή τη μερικής απασχόλησης εργασία για να φροντίζουν ανθρώπους, δέντρα και φυτά στην πόλη.
Σε μία από αυτές τις ομαδικές συνεδρίες, ένας συμμετέχοντας, ο Florian Mo, εξέφρασε την απογοήτευσή του που δεν μπορούσε να βρει και να διατηρήσει τον έρωτα στη ζωή του. Ήταν 28 ετών και προσπαθούσε να συνέλθει από έναν χωρισμό. Για τον Mo, όμως, αυτό συνέβαινε επειδή δεν είχε ποτέ μάθει πώς να αγαπά όταν ήταν έφηβος. Αν το είχε κάνει, όχι μόνο θα ήταν σήμερα καλύτερος σύντροφος, όπως είπε στους υπόλοιπους συμμετέχοντες, αλλά θα μπορούσε και να ξεπεράσει πιο εύκολα τον τωρινό του πόνο.
Συμπέρασμα
Για νέους ανθρώπους όπως η Wong και ο Mo, τα δέντρα έχουν μετατραπεί σε χώρους αυτογνωσίας και επανασύνδεσης με τους άλλους. Με απλές πράξεις φροντίδας, παρουσίας και επαφής, ακόμη και με μια αγκαλιά σε έναν κορμό, τα δέντρα γίνονται σύμμαχοι σε μια πιο ήπια, ανθρώπινη εκδοχή της ζωής στην πόλη, προσφέροντας μια ήσυχη προσπάθεια επανασύνδεσης: με το σώμα, τα συναισθήματα και το περιβάλλον.
Διαβάστε επίσης
Μεγαλύτερη ψυχική ισορροπία έχουν όσοι μεγάλωσαν κοντά στη φύση
