Όταν στο επίκεντρο έρχεται το θέμα του καρκίνου, συνήθως τη συζήτηση μονοπωλούν -μεταξύ άλλων -η πρόληψη, η διατροφή και η άσκηση: πώς μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο εμφάνισης ή να βοηθήσουν κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη ένα ερώτημα που τίθεται: τι συμβαίνει μετά; Όταν ο ασθενής έχει ολοκληρώσει όλες τις θεραπευτικές διαδικασίες, πότε μπορεί να θεωρηθεί ότι ο κίνδυνος υποτροπής έχει ουσιαστικά εκλείψει; Πότε θεωρείται θεραπευμένος ο ασθενής;
Σε μια προσπάθεια να δοθεί σαφής απάντηση, ερευνητές από το IRCCS Ospedale Policlinico San Martino σε συνεργασία με τη Mayo Clinic και διεθνή κέντρα καρκινικών ερευνών, δημοσίευσαν στο JAMA Oncology μια μεγάλη συνδυαστική ανάλυση, η οποία επιχειρεί να ορίσει το σημείο όπου ο κίνδυνος υποτροπής καθίσταται αμελητέος.
Τα αποτελέσματα; Έξι χρόνια μετά τη χειρουργική επέμβαση, ο κίνδυνος υποτροπής του καρκίνου του παχέος εντέρου πέφτει κάτω από το 0,5%, όριο που οι ερευνητές προτείνουν ως πρακτικό ορισμό της ίασης.
Τι έδειξε η ανάλυση
Η μελέτη βασίστηκε σε δεδομένα 35.213 ασθενών με καρκίνο παχέος εντέρου σταδίου ΙΙ και ΙΙΙ, οι οποίοι συμμετείχαν σε 15 τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμές Φάσης ΙΙΙ που διεξήχθησαν από το 1996 έως το 2015. Όλοι οι ασθενείς είχαν υποβληθεί σε ριζική χειρουργική αφαίρεση και επικουρική χημειοθεραπεία, ενώ η διάμεση παρακολούθηση διήρκησε τουλάχιστον 6 χρόνια.
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι:
- Η επίπτωση υποτροπής κορυφώθηκε στο 6,4% μεταξύ του 6ου και του 12ου μήνα μετά τη θεραπεία.
- Στη συνέχεια, μειωνόταν σταθερά, πέφτοντας κάτω από το 0,5% μετά το 6,5ο έτος και διατηρώντας αυτό το ποσοστό μέχρι και τη δεκαετία.
- Μικρή αύξηση γύρω στο 2% παρατηρήθηκε στο 13ο έτος, φαινόμενο που αποδόθηκε σε μία μόνο μελέτη και δεν θεωρείται γενικεύσιμο.
Παράγοντες που επηρεάζουν τον κίνδυνο υποτροπής
Η ανάλυση έδειξε πως η υποτροπή επηρεάζεται από παράγοντες, όπως το φύλο και η ηλικία:
- Οι γυναίκες εμφάνισαν σημαντικά χαμηλότερο κίνδυνο υποτροπής.
- Οι ασθενείς άνω των 40 ετών είχαν αυξημένο κίνδυνο σε σχέση με τους νεότερους, με παρόμοια τάση στις ηλικίες των 50 και 70 ετών.
- Σε συνολικό επίπεδο, 9.587 άτομα (27,2%) εμφάνισαν τοπική ή απομακρυσμένη υποτροπή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης.
Αξιοσημείωτο είναι ότι, όταν ο θάνατος και οι δεύτεροι πρωτοπαθείς όγκοι υπολογίζονται ως «ανταγωνιστικά γεγονότα», οι εκτιμήσεις της υποτροπής εμφανίζονται φαινομενικά αυξημένες, ιδίως στους ηλικιωμένους ασθενείς. Αυτό εξηγεί γιατί παλαιότερες έρευνες παρουσίαζαν ορισμένες ασάφειες ως προς το ποσοστό κινδύνου.
Συμπέρασμα
Σύμφωνα με τους συγγραφείς, όταν ο κίνδυνος υποτροπής πέφτει κάτω από το 0,5% στα 6 χρόνια μετά τη χειρουργική επέμβαση, ο ασθενής μπορεί να θεωρηθεί «ιαθείς» από τον καρκίνο του παχέος εντέρου σταδίου ΙΙ ή ΙΙΙ. Η αναγνώριση αυτού του χρονικού ορίου έχει τη δυνατότητα να βελτιώσει την επικοινωνία μεταξύ ιατρών και ασθενών, να καθοδηγήσει τη διάρκεια της παρακολούθησης και να μειώσει την περιττή μακροχρόνια επιτήρηση, που συχνά επιβαρύνει τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά τους ασθενείς.
Η έρευνα με μια ματιά
- 35.213 ασθενείς
- 15 διεθνείς μελέτες (1996–2015)
- 6 έτη η διάμεση παρακολούθηση
- 6,4% υποτροπές στους πρώτους 12 μήνες
- <0,5% υποτροπές μετά το 6ο έτος
Διαβάστε επίσης
Καρκίνος Παχέος Εντέρου: Ποια είναι η ηλικία-ορόσημο που καθορίζει την επιλογή χημειοθεραπείας
Μαγνήσιο: «Σύμμαχος» κατά της ογκογένεσης και του καρκίνου παχέος εντέρου
