Γιατί οι σχέσεις γίνονται δυσλειτουργικές; Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Ένας από αυτούς είναι ότι οι άνδρες έχουν την τάση να γίνονται «παιδιά» μέσα στη σχέση, ενώ η γυναίκα να γίνει «μητέρα» του συντρόφου της στη σχέση, κατάσταση που τελικώς υπονομεύει και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει.
Η σχέση της μητέρας (συζύγου) με το παιδί (ανδρός συντρόφου ή συζύγου) μπορεί να προκύψει με πολλούς τρόπους. Πρώτον, ας δούμε τα πρότυπα ρόλων. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχουν γενικές διαφορές στον τρόπο με τον οποίο οι πατέρες και οι μητέρες μεγαλώνουν ένα παιδί. Οι μητέρες ασχολούνται καθημερινά με τις δραστηριότητες και τις ευθύνες φροντίδας: επισκέψεις στο γιατρό, εκπαιδευτικές δραστηριότητες, έλεγχος των σχολικών επιδόσεων. Οι πατέρες, ωστόσο, συνδέονται με το παιχνίδι, με την παρακολούθηση της αγαπημένης τους ομάδας ή με μια εκδρομή στη φύση, με μια εξερεύνηση ή μια περιπέτεια. Τι σημαίνει, όμως, αυτό; Ότι ενώ ο άνδρας παραμένει παιδί, η γυναίκα μετατρέπεται σε μια αυστηρή και οργανωμένη μητέρα που καθοδηγεί τη σχέση.
Επιπλέον, για πολλούς παντρεμένους άνδρες, η σύζυγος μπορεί να αρχίσει να μετατρέπεται σε μητέρα, αντικαθιστώντας κατά κάποιον τρόπο τη μαμά τους. Μπορεί να ενθαρρύνει το «παιχνίδι» (που εδώ μετατρέπεται σε συναντήσεις με φίλους και καλέσματα στο σπίτι με μαγείρεμα ), ενώ παράλληλα φροντίζει για τις οικιακές δουλειές. Τους πλένει, τους σιδερώνει, τους φροντίζει -κάνει δηλαδή ό,τι έκανε και η μητέρα του συντρόφου τους. Την ίδια στιγμή ο σύζυγος μπορεί να παραπονιέται για τη σύζυγο ότι δεν έχει την διάθεση που είχε πριν το γάμο, ότι δεν της αρέσει να βγαίνει πια έξω, μια συμπεριφορά μητέρας που γίνεται πιο έντονη όταν τα παιδιά μπαίνουν στη σχέση, μια πιο ώριμη και σπιτίσια αντιμετώπιση των καταστάσεων.
Μια άλλη πτυχή που επηρεάζει τη σχέση είναι η τάση των αντρών να ενοχλούνται κάπως από την έλευση ενός παιδιού, κάτι που οι περισσότεροι άνδρες θα δυσκολευτούν να το παραδεχτούν, ωστόσο συμβαίνει. Νιώθοντας ότι χάνουν το ενδιαφέρον, το οποίο η μητέρα πλέον στρέφει περισσότερο στο νέο μέλος της οικογένειας, θέλουν να γεμίσουν το κενό τους αντλώντας προσοχή από αλλού, λ.χ. ένα τρίτο πρόσωπο.
Η αναγνώριση της ρίζας αυτών των συμπεριφορών, όπως επιχειρήθηκε παραπάνω, δεν αρκεί. Τα μέλη κάθε σχέσης δεν πρέπει να αποδέχονται αυτούς τους ρόλους και πρέπει να μπορούν να τους αντιληφθούν και να τους αλλάξουν προτού καταστραφεί η σχέση. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθούν πλήρως τα εν λόγω χαρακτηριστικά. Ίσα-ίσα, καθώς έτσι δημιουργείται αρμονία. Το ζήτημα είναι να καταφέρουν να μοιράζονται τις ευθύνες, αλλά και να παραμένουν ισότιμοι σύντροφοι. Κάτι που αποτελεί καθημερινή προσπάθεια, αλλά και τέχνη.
